In de drukte van Hoog Catharijne en station Utrecht Centraal werden we voortdurend geconfronteerd met de ander. We zagen mensen voorbijkomen, maar keken we ook echt? En als we keken, wat zagen we dan? Nogal eens waren we bevooroordeeld, dachten we vanuit stereotypen, plaatsten anderen binnen een bepaald kader op basis van uiterlijke kenmerken. Een oordeel was snel geveld, soms positief maar vaak ook negatief.
Theatermaker Dries Verhoeven wilde met zijn ervaringsvoorstelling Niemandsland het gereedschap aanleveren om eens anders naar ‘de ander’ te kijken. Niemandsland was een ervaringsvoorstelling over de angst voor het vreemde en onze behoefte om zichtbaar te zijn, gezien en erkend te worden. “