De Amerikaanse kunstenaar, musicus en criticus John Miller is een stilistische duizendpoot en verantwoordelijk voor een bijzonder heterogeen oeuvre bestaande uit sculpturen, fotografie, schilderijen, installaties en audiovisueel werk. Een van zijn interesses is hoe woorden en taal door de tijd heen en in een andere context van betekenis veranderen. In een speels spel met woorden herschikte hij zinnen.
Op deze hectische locatie had hij een raadselachtig tekstwerk aangebracht. Er stond, in V&D-lettertype: ‘Onder de straat de straat.’ De woorden waren als zin te lezen, maar ook fragmentarisch te zien, waardoor ze een minimale en raadselachtige boodschap verstuurden en concurreerden met de leuzen van V&D. Miller was gefascineerd door het effect van gereduceerde taal in deze oververzadigde omgeving, waar marketing en commercie de communicatie bepaalden.
De zin was geënt op een van de strijdkreten van de gewelddadige protesten in Parijs in mei 1968: ‘Sous les pavés la plage’ (Onder de straatstenen het strand). Desnoods met geweld konden alle straatstenen uit de stad worden verwijderd om de utopie van stad als strand – een droom van een zorgeloze en creatieve stad – te realiseren. Millers zin verwees hier naar het steeds weer opnieuw activeren van een bepaalde plek. Sinds de Romeinen tot aan het huidige winkelcentrum was hier straat op straat, laag op laag, gebouwd en geleefd. De zin was te lezen als poëtische evocatie van de fysieke gelaagdheid van het winkelcentrum en de potentie van steden en plekken als Hoog Catharijne om steeds weer opnieuw te beginnen.
Romeinen tot aan het huidige winkelcentrum was hier straat op straat, laag op laag, gebouwd en geleefd. De zin was te lezen als poëtische evocatie van de fysieke gelaagdheid van het winkelcentrum en de potentie van steden en plekken als Hoog Catharijne om steeds weer opnieuw te beginnen.