Liam Gillick is een van de grondleggers van de kunststroming die begin jaren negentig bekend werd als Relational Easthetics (relationele esthetiek), die sociaal engagement en esthetiek combineerde. Kunstenaars als Angela Bulloch, Tirkrit Tiranvanija, Dominique Gonzalez-Foerster, Christian Höller en Liam Gillick zochten naar nieuwe manieren van exposeren en betrokken het publiek bij hun werk. Het publiek kon bijvoorbeeld eten met de kunstenaar, of een deel van het werk meenemen of veranderen.
De ervaring van het publiek werd deel van het kunstwerk. Voor Gillick ging het niet zo zeer om de ontmoeting, maar om het verspreiden van informatie. Het sociale zit meer in de inhoud van het werk dan in het contact met het publiek. Hij onderzoekt in zijn beelden en teksten hoe het sociale- en maatschappelijke leven georganiseerd is. Hoe werken machtsstructuren? Wie bepaalt wat er gebeurt in de economie en hoe? Hoe gaat dat in de kunstwereld?
Zijn beeldtaal is abstract en minimalistisch. Gillick maakt veel gebruik van aluminium en perspex in felle kleuren. Hij stapelt en herhaalt de lijnen en vlakken tot kleurrijke, geometrische patronen. Maar zijn werk is meer dan vorm en kleur. De samenhang tussen de vormen, de ordening van kleuren en de teksten die hij gebruikt verwijzen naar maatschappelijke systemen en overlegstructuren.
Gillick is een zeer theoretisch werkend kunstenaar. In de vele teksten die hij schrijft onderzoekt hij productiemodellen en economische structuren; dan vergelijkt hij bijvoorbeeld de werkwijze van de autofabrikanten Ford en Volvo, of onderzoekt het effect van bepaalde onderwijsmethoden op culturele activiteit. Ingewikkelde materie die zich niet makkelijk in een toegankelijk beeld laat vertalen.
Gillick heeft echter ook een feilloos gevoel voor esthetiek en ruimtelijkheid. Los van de diepere theoretische betekenislagen levert zijn systematische werkwijze interessante en mooie beelden op. Zo ook Kiosk 24/7 TM..
(Gebaseerd op een tekst van Marjolein Sponselee)